HET ENNEAGRAM EN DE SOLFEGGIO – DE DANS VAN HET LEVEN

We proberen allemaal te begrijpen hoe het leven werkt.
We zoeken verbanden, duiden symbolen, meten, rekenen, benoemen.
En ergens hopen we dat we, als we het maar genoeg begrijpen, de controle krijgen.

Maar misschien staan we daarmee precies het advies van Jezus in de weg: “Word als een kind.”
Een kind kijkt, luistert, voelt – zonder oordeel. Een kind leeft in verwondering.

Geluid als oorsprong

Volgens oude wijsheid is geluid de oorsprong van het universum. Alles begon met een trilling, een toon, een frequentie. Uit die trilling ontstond beweging, vorm, materie – het hele universum als één groot lied.

De Solfeggio-frequenties zijn echo’s van die oertonen. Ze herinneren ons eraan dat alles wat leeft, trilt.
Ons lichaam, onze gedachten, onze emoties – alles is een golf in dat ene veld van vibratie.

 De negen tonen van bewustzijn

Het Enneagram laat zien hoe dat ene veld zich vertaalt in negen menselijke frequenties.
Negen manieren om het leven te ervaren. Negen tonen van bewustzijn, elk met hun eigen kleur, hun eigen ritme.

Je kunt ze zien als negen muzikale noten die samen het lied van de mensheid vormen.
Met een beetje fantasie kun je zeggen dat deze negen Enneagramtypen overeenkomen met de negen Solfeggio-frequenties – van 174 Hz, de toon van gronding, tot 963 Hz, de toon van eenheid.

Elke toon, elk type, vertelt iets over de verdichting van energie tot vorm – over hoe het goddelijke zich uitdrukt in de menselijke ervaring.

De verleiding van analyse

En toch… zodra we gaan analyseren, verdwijnt een stukje van de dans. Zodra we iets willen vastleggen, staan we eigenlijk stil.

Analyse is een prachtig instrument, maar het hoort niet het leven te vervangen. Het helpt ons begrijpen, maar het kan ons ook gevangen houden in het domein van het ego – het domein van angst, controle, en zekerheid.

Dansen in verwondering

Het Enneagram en de Solfeggio zijn niet bedoeld om te beheersen,
maar om te herinneren. Ze nodigen ons uit om te luisteren naar de trilling achter de woorden,
de stilte tussen de tonen.


Ze helpen ons het leven opnieuw te zien als een dans – soms snel, soms traag, soms vol licht, soms vol schaduw, maar altijd deel van één groot ritme.

En misschien is dat het mooiste wat we kunnen doen: niet alles willen weten, maar meedansen, zoals een kind dat de muziek hoort en zonder nadenken beweegt.

Luisteren in plaats van begrijpen
Als je echt wilt voelen waar het leven om draait, probeer dan niet eerst te begrijpen.
Luister. Luister naar de toon achter wat gezegd wordt. Luister naar het ritme van je adem, naar de stilte tussen twee gedachten.

Elke frequentie, elk type, elk systeem wijst in wezen naar hetzelfde: de uitnodiging om aanwezig te zijn.
Daar, in dat stille midden, wordt alles eenvoudig. Daar hoef je niets meer te duiden. Daar begint de dans vanzelf.

We zijn op dit moment in deze wereld nog niet aan het dansen. De meesten zijn aan het overleven en zolang dat er nog een persoon doet hier op aarde is de dans niet compleet. Daarom is het zaak dat we dienstbaar aan elkaar zijn waardoor we we weer hemel op aarde hebben. Doe je mee ?