Hoofdstuk 2 Het probleem

Jij bent ik en ik ben jij. Nou mooi dan. Wat moet ik daar eigenlijk mee? Ervaren?

Hier kun je volledig op leeglopen als je het wilt begrijpen. Want begrijpen – dat is volgens mij onmogelijk. Je kunt het hooguit ervaren. 

Ik heb ook nooit helemaal begrepen wat een probleem nu precies is hier op aarde. Want in wezen kent ieder probleem een oplossing. En als er geen oplossing is, dan is het eigenlijk geen probleem, maar een gegeven ( of een oplossing in vermomming). Was het maar zo eenvoudig. Ja, maar…

En toch, in deze wereld zijn er meer dan genoeg problemen. Dat ontken ik niet, maar er zijn evenveel oplossingen. De kern ervan ligt volgens mij in ons geloof. Zodra we iets geloven, dan is het zo. En dat betekent dat ook het tegendeel bewezen moet kunnen worden. Daar begint de spraakverwarring. Daarom is het belangrijk om eerst te definiëren wat we bedoelen met geloof.

Geloof is een overtuiging dat iets zo is, vaak omdat je iets waarneemt. Maar er is ook geloof in dat wat je juist níet kunt zien. Iedereen kijkt bovendien vanuit zijn eigen perspectief.

En precies dáár zit de crux van de dualiteit. Het zogenaamde probleem. Want zodra je iets gelooft, bestaat er ook automatisch een onderlaag waarin dat geloof niet waar is. Anders was geloof helemaal niet nodig.

De dualiteit zegt dat er altijd twee kanten van de medaille zijn. De I Tjing beschrijft dit prachtig: het eeuwige spel tussen yin en yang. Een dans die nooit ophoudt. En wat nog magischer is: deze wijsheid is verbonden met de Gene Keys en zelfs met ons DNA. Dat is ware magie. 

Toch duidt Een Cursus in Wonderen het het best. Daar staat: er is slechts één probleem – en dat is de afscheiding. En er is slechts één oplossing – en dat is vergeving. Alles wat wij ‘oplossingen’ noemen, zijn eigenlijk tijdelijke pleisters. Alleen vergeving gaat naar de kern.

Want vergeving is nodig zodra er een oordeel in het spel is. En dat oordeel maakt de wereld zoals jij en ik hem zien. Heel eenvoudig, je zou het zelfs een droom kunnen noemen en zo noemt Een Cursus in wonderen het ook. 

 Zodra er niets meer te vergeven valt, zijn we vrij van oordelen. Dan zien we dat we allemaal met elkaar verbonden zijn. Dan leven we vol verbazing het leven als mysterie, in volledige dankbaarheid. Dan is jij bent ik.

En precies daar wilde Jezus ons hebben met zijn uitspraak: “Wees als kinderen.” Kinderen zijn in de basis de enige wezens die het leven als een spel zien en puur op ontdekkingsreis gaan en die hebben geen oordeel (tenzij hen dat al vroeg is geleerd.

De kleren van de keizer

Mijn favoriete sprookje maakt dit haarscherp duidelijk: De kleren van de keizer.

In dit verhaal wordt de keizer door bedriegers wijsgemaakt dat zij voor hem de mooiste kleren zullen maken – kleren die alleen zichtbaar zijn voor slimme, bekwame mensen. Voor wie dom is, of zijn werk niet waard is, zouden de kleren onzichtbaar blijven.

De keizer gelooft dit verhaal, en omdat niemand voor dom of onbekwaam wil doorgaan, speelt iedereen mee. Ministers, hovelingen, en later ook het hele volk prijzen de onzichtbare kleren de hemel in. Iedereen houdt het oordeel in stand, uit angst om afgewezen te worden.

Totdat één kind zegt: “Maar de keizer heeft helemaal geen kleren aan!”

In dat ene moment wordt het hele spel doorzien. De waarheid blijkt kinderlijk eenvoudig, maar het vraagt onschuld en onbevangenheid om haar uit te spreken. Dáár zit de kracht van het kinderlijke kijken: zonder oordeel, zonder angst om erbij te horen.

En precies dat is wat ik bedoel. Het zogenaamde probleem is eigenlijk een collectieve illusie die we in stand houden door onze overtuigingen, door ons geloof in afgescheidenheid. Het kind doorziet dit zonder moeite, omdat het nog niet vastzit in die overtuigingen.

De brug naar de volgende ontdekkingen

Als we dit sprookje vertalen naar ons eigen leven, zien we hoe vaak wij de rol van het volk spelen: we nemen overtuigingen en systemen voor waar aan, terwijl ze misschien helemaal niet waar zijn. We prijzen ze de hemel in, of we slikken ze stilzwijgend, uit angst voor afwijzing. En zo houden we de afgescheidenheid in stand.

Maar wat gebeurt er als we wél de onbevangen blik van het kind toelaten? Dan opent zich een nieuwe werkelijkheid, waarin je de structuren achter het spel gaat zien. Je gaat herkennen dat de wereld niet zomaar chaotisch is, maar dat er patronen onder liggen. Die patronen zijn te ontdekken. Ze laten zich zien in oude wijsheidssystemen en moderne inzichten: in de getallen en spiralen van de vortexwiskunde, in de negen gezichten van het enneagram, en in de bewegingen van yin en yang.

Voor mij zijn dit deze sleutels als het kind in het sprookje: ze lieten me zien dat de keizer inderdaad geen kleren aanhad. Ze hielpen me de illusie te doorzien en de dans van de dualiteit beter te begrijpen.
​
In de volgende hoofdstukken neem ik je mee in die ontdekkingsreis van de dualiteit. We gaan kijken naar de mechanica achter de illusie, naar de verborgen orde in de chaos. Want zodra je de patronen begint te herkennen, verandert niet alleen hoe je naar de wereld kijkt, maar ook hoe je jezelf ervaart.