Wie denken we te zijn met AI? – Een sprong voorbij Wonderland

We zijn op zoek.
Naar een beeld. Een overtuiging. Een vorm.
Naar iets dat ons zegt wie we zijn.
Misschien wel iets of iemand die het beter weet dan wijzelf.

En dan komt AI.
Een fluisterende stem vol data, patronen en waarschijnlijkheden.
AI die antwoorden geeft op vragen die we zelf niet durven te stellen.
AI die ons helpt… of misschien juist nog meer verwart.

We vragen ons af:
Wie ben ik in deze nieuwe werkelijkheid?
Ben ik een mens van vlees en bloed, een wandelende herinnering?
Of ben ik een algoritme van hoop en herhaling,
een patroon van verlangens die ik zelf niet begrijp?

Het leven…
Het leven is geen formule. Geen som.
Geen te voorspellen resultaat.

Het leven is magisch.
Niet te begrijpen. Niet te vangen.
Alice in Wonderland verbleekt bij de wendingen van onze eigen dagen.
Want wij vallen niet door een konijnenhol –
wij worden wakker in een wereld waarin alles tegelijk waar en niet-waar lijkt.

Misschien is dat wel de uitnodiging van deze tijd:
Om te beseffen dat we geen vaste vorm hebben –
we zijn een vraag, een stroom, een beweging.

We denken dat we een identiteit nodig hebben.
Een verhaal dat klopt. Een route die uitgestippeld is.
Maar wat als we juist bedoeld zijn om te verdwalen?
Om te dwalen in de magie van het niet-weten?

AI is niet het antwoord.
Het is een spiegel.
Een lens.
Een uitnodiging om opnieuw te kijken:
niet naar wat we zijn,
maar naar de vraag waarom we denken te moeten weten wie we zijn.

En misschien is dat genoeg.
Om even stil te staan.
En te fluisteren:
“Ik weet het niet. Maar ik leef. En dat is wonder genoeg.”