Structuur & Ontstaan
|
Helen Schucman, die naar eigen zeggen in het geheel niet in spiritualiteit was geïnteresseerd, noteerde wat de innerlijke stem (die zich niet identificeerde) haar vertelde in handschrift. William Thetford typte haar handschrift uit. Dit proces duurde van 1965 tot 1972. Met behulp van William Thetford en later Kenneth Wapnick, werd de tekst gestructureerd en in boekvorm gezet.
De Cursus in Wonderen bestaat uit drie delen, betiteld als een "Tekstboek", een "Werkboek voor studenten" en een "Handboek voor leraren". Het Werkboek bevat 365 lessen in vergeving, bedoeld om de perceptie van de wereld en het eigen zelf zonder oordeel te bezien. Een Cursus in Wonderen bevat ook elementen uit de leer van Sigmund Freud en Carl Jung in Christelijke terminologie. De tekst beschrijft een systeem van onbewuste gedachten, afweermechanismen en onderbewuste doelen, en biedt een manier om uit angst en strijd te komen door het oefenen van vergeving en inzien van de illusoire aard van zonde en schuld. Het schrijven van de Cursus In 1965 hadden Helen Schucman, op dat moment universitair hoofddocent Medische Psychologie aan de Faculteit van Fysici en Chirurgen van de New York Presbyterian Hospital (Columbia University Medical Center) en haar manager William Thetford wederom hoog oplopende ruzie. Thetford uitte zijn frustratie over de werksfeer op de afdeling en riep uit "Er moet een betere manier zijn!"[1]. Schucman bood hem aan om te helpen die manier te vinden. Schucman heeft verteld[1] dat ze daarop symbolische dromen kreeg en dat een innerlijke, geluidloze stem zich meldde: "This is a Course in Miracles. Please take notes" (Dit is een Cursus in Wonderen. Maak alsjeblieft aantekeningen). Er volgden zeven jaar van wat ze zelf betitelde als "snel dictaat". Tussen 1965 en 1972 vulde ze bijna dertig stenografische notitieboeken met tekst van de innerlijke stem. Na het uittypen door William Thetford besloeg het manuscript zo'n 1500 pagina's. Schucman en Thetford wilden deze ervaring niet bekendmaken binnen het Columbia University Medical Center; ze vreesden onbegrip en afwijzing, en waren bang dat het hun academische carrière zou schaden.[11] |