Ra 's Woorden van wijsheid

​Integratie zegt: "Hé, ik ben een coole man, ik leef, ik kan overleven." En de 28/38 komt langs en zegt: “Ja, maar is er niet meer? Er moet meer zijn. Het kan niet zo zijn dat we hier alleen maar zijn om te overleven.” Dit is wat deze kracht zo buitengewoon maakt. En het is muterend, het is individueel, het zit in de pols. De strijd kan elk moment eindigen. Het eindigt met een doel. Het eindigt met een uitvloeisel of een toevoeging aan het ‘ik ben’. Het is het grote ‘omdat’. Oh, hoe mensen verslaafd zijn aan ‘omdat’, het is grappig.

Dus het ‘ik ben’ wordt ‘ik ben hier omdat’, oh wat voelt dat ‘omdat’ goed. Dit is de kracht van de kracht van de 28/38, de kracht van deze strijd om een doel, om de monotonie van het draaien aan het stuur wat glamour, wat romantiek en wat kunst te geven. Voor mij is dit hoe de wilde zich verkleedde. Het is in zekere zin prachtig, dit toneelstuk, dit drama, deze film.

Wat is tenslotte een doel anders dan een kostuum dat je draagt? Bij Design noemen we het je profiel, je kruis, om daar te komen, om je ‘omdat’ te vinden. En door dat te doen, ga ik steeds verder en verder weg van de basis die ik ben, de basis die ik ben die zegt: ik ben gewoon, en dat is mijn glorie. Het oude primitieve ‘Ik ben nu’, dit is het; niks anders. Dit is het ‘Ik ben’ dat zegt: ik heb geen doel nodig, ik ben een doel. En de 28/38 zegt: niet genoeg. Ik heb nog een mutatie voor je, niet genoeg; “Ik ben omdat”; en alles verandert.

Het collectief en de stam voelen zich erg ongemakkelijk bij individualiteit. Het verpest de boel. Echt waar. En op het moment dat het individuele ‘omdat’ een algemene mutatie wordt, krijgt het collectief ermee te maken, moet het een nieuw trucje leren. Oude honden hebben een hekel aan nieuwe trucjes. En de wereld verandert altijd. En omdat dit kunst is, staat het nooit vast. Het is niet zoals het patroon van de logica. Het is niet zoals de ervaringsgeschiedenis. Het is kunst; de kunst van het mens zijn.

Ik probeer je een nieuwe kunstvorm te leren, de kunst om een wezen met negen centra te zijn, dit ‘omdat’. Het is een kunst. En als ik dat zeg, moet ik begrijpen dat het meest creatieve wat je ooit zult doen, is jezelf ontdekken. Er is niets creatiever. En door dat te doen ontstaat er een nieuwe kunstgreep. Voor mij is dit allemaal een drama. Er zijn goede acteurs en actrices, en er zijn slechte. Er zijn geweldige scripts en er zijn waardeloze scripts. Er zijn prachtige sets. Er zijn allerlei dingen. Het is tenslotte een drama. En wij zijn allemaal personages in dit stuk; karakters zonder onderscheid zijn de wereld, gehomogeniseerde karakters, het wrak van de achtergrond van elk soort drama die nooit een ster worden, die nooit de goede dialoog krijgen, die nooit de grote credits krijgen.

De hele bewustzijnsfilm is hetzelfde. Ik heb de geschiedenis van het doel bekeken. Er zit geen absoluutheid in. Het is gewoon de drijvende kracht die de individualiteit voortdurend naar haar ultieme expressie drijft, namelijk haar eigen uniciteit door haar eigen Innerlijke Autoriteit. Dit ‘ik ben’, wij zijn karakters. Hoe goed vervullen we het potentieel van deze karakters? Je kijkt naar je kruis, je profiel, hoe goed pas je in dat kostuum, want binnen de mechanica van Design wordt ons gegeven waar dit doel toe leidt.

En zonder dat, als je je ‘omdat’ niet vindt en naar de wereld om je heen kijkt, is de gehomogeniseerde wereld wat mensen najagen. Ze jagen een doel na. Een deel ervan is heel, heel, heel alledaags, gewoon om genoeg te kunnen hebben. Maar ze streven allemaal een gehomogeniseerd doel na, om iets achter ‘Ik ben’ te kunnen zetten, het is niet alleen maar ‘Ik ben’. Dit is mijn reden van bestaan. Ik ben hier om – weet je; daarom komen zoveel mensen uiteindelijk met religie als hun enige antwoord, omdat ze niet weten hoe ze deze zin moeten afmaken. Ze weten niet hoe ze moeten zeggen: ‘Ik ben omdat’. Ze weten niet waar ze heen moeten. Ze nemen alle gehomogeniseerde concepten die rondzweven en grijpen zich daaraan vast.

Omdat de manier waarop dit in werkelijkheid daar in de wereld werkt, individualiteit is. Het is diep melancholisch. De normale uitdrukking van een creatief doel is niet iets dat natuurlijk is voor het niet-zelf. Ze lijden simpelweg onder de pijn van het anders zijn. En ze leven met hun depressie en hun depressie wordt hun ‘ik ben’. Het wordt hun karakter. Het is de trieste. Elk verhaal heeft deze karakters, degenen die op drift zijn, degenen die geen doel kunnen zien, degenen die geen betekenis kunnen zien, geen waarde zien. Degenen waarvoor ‘ik ben’ zijn gewoon oneerlijk.
​
~ Ra Uru Hu