Heb je wel eens in een groep gezeten waarbij je dacht: “Er klopt iets niet, maar ik weet niet precies wat”?
Of vroeg je je af: “Waarom lukt het ons niet, terwijl iedereen het goed bedoelt?”

Ik heb het meerdere keren ervaren. Mooie mensen, goede intenties, maar het stroomde niet.
En wat ik steeds duidelijker zie, is dit: Een groep functioneert pas echt goed wanneer ieder in zijn of haar eigen kracht staat.

Voor mij draait het om drie dingen:

1. Wie er aan tafel zit – de samenstelling doet ertoe.
2. Waar we naartoe willen – zonder een gedeeld doel verzandt het snel.
3. Hoe ieder erbij zit – leeft iedereen zijn eigen waarheid, of is er verwarring en aanpassing?

Vooral dat laatste blijkt doorslaggevend. Want als je je ikigai – jouw natuurlijke bijdrage – niet leeft, dan blijf je zoeken. Je past je aan, je trekt je terug, of je probeert iets te forceren. En het wordt vermoeiend in plaats van voedend.

Wat mij helpt om dit helder te krijgen, zijn drie krachtige bronnen van inzicht:

• Het Enneagram, dat laat zien vanuit welk diep innerlijk patroon ik reageer. Het helpt me herkennen waar ik mezelf blokkeer, én hoe ik vrijer kan worden.
• De Gene Keys, die me uitnodigen om naar mijn schaduwen te kijken, mijn gaven te ontwikkelen en mijn hoogste potentieel te belichamen.
• En Human Design, dat via mijn incarnatiekruis helder maakt wat mijn levensmissie is: de energie die ik van nature uitstraal en hier kom leven.

Iedereen heeft een unieke trilling, een eigen rol binnen het grotere geheel. Maar als je die trilling niet leeft, raakt de harmonie in de groep verstoord. Dan ontstaat ruis, miscommunicatie en stagnatie.

Wat ik steeds weer zie, is dit: Verander de wereld – begin bij jezelf

Zonder zelfinzicht wordt samenwerken ploeteren. Dan draait het op wilskracht en aannames.
Maar als ik van binnenuit leef – trouw aan mijn natuur – dan klopt het. Dan wordt samenwerken moeiteloos.

En daarom blijf ik mezelf die vraag stellen:
Wie ben ik? Wat kom ik brengen? Wat is de trilling van mijn missie?

Als ik leef wat klopt voor mij, dan kan ik ook bijdragen aan wat klopt voor ons allemaal.

Een andere kijk op Dodenherdenking in het licht van waarheid
Elk jaar op 4 mei herdenken we de doden. Twee minuten stilte voor hen die vielen. We staan stil bij verlies, bij leed, bij oorlog. Maar hoe ver reikt onze herdenking werkelijk? Helpt het ons ontwaken, of houdt het ons gevangen in een verhaal dat steeds opnieuw verteld wordt?
Jezus zegt in het evangelie:

“Volg Mij, en laat de doden hun doden begraven.”
(Mat. 8:22 / Luc. 9:60)
Een harde uitspraak? Misschien. Maar alleen als we het letterlijk nemen. In spirituele zin is het een uitnodiging. Een oproep om los te komen van het verleden — niet uit onverschilligheid, maar uit liefde voor het Leven.

Wat bedoelt Jezus met ‘de doden’?

In Een Cursus in Wonderen betekent dood iets anders dan het einde van een lichaam. De dood is het symbool van afgescheidenheid. Wie leeft in angst, schuld of identificatie met het lichaam, leeft in een droom van dood — ook al functioneert het lichaam nog.

“De dood is de centrale droom waaruit alle illusies voortkomen.”
(T31.IV.4:3)

Als Jezus zegt “Laat de doden hun doden begraven”, dan doelt Hij op hen die vastzitten in het denken van deze wereld. Hij nodigt uit om Hem te volgen — niet naar de hemel ná de dood, maar naar de waarheid nú.

Herdenken als ritueel van gehechtheid

Vanuit dit licht wordt Dodenherdenking een moment van reflectie. Maar de vraag is: wáár reflecteren we op?

Wanneer we blijven herhalen wie ons aangedaan heeft, wie ‘helden’ waren en wie ‘vijanden’, houden we het verhaal van afgescheidenheid in stand. We herdenken dan niet om te helen, maar om te bevestigen: wij zijn anders dan zij.

Het ego gebruikt herdenking om het verleden levend te houden, als rechtvaardiging voor wie wij nu denken te zijn. De werkelijke vraag is: worden we er wakkerder van? Of juist meer gebonden?

Het Hegeliaanse effect: hoe oorlog gemaakt wordt
Hier komt het Hegeliaanse principe in beeld:
These – Antithese – Synthese.

Oftewel: creëer een probleem, lok een voorspelbare reactie uit, en bied vervolgens de ‘oplossing’ die je al klaar had liggen.

In het kader van oorlog werkt dit als volgt:

1. These: Er ontstaat een (gecreëerd of uitvergroot) conflict.
2. Antithese: De bevolking reageert met angst, woede of nationalisme.
3. Synthese: De staat (of elite) biedt de ‘oplossing’ aan: militaire actie, meer controle, meer budget voor defensie.

Oorlog wordt zo niet alleen gevoed door wapens, maar vooral door verhalen. Narratieven. Symbolen. Rituelen. En juist daarin speelt Dodenherdenking een subtiele rol: het bevestigt dat oorlog ‘nodig was’. Dat we moeten blijven verdedigen. Dat er altijd een vijand is.

De rol van de elite in het spel van oorlog en vrede
De mondiale wapenindustrie is een miljardenbusiness. Vrede verkoopt niet. Angst wel. En zolang wij via herdenkingen, films, nieuws en onderwijs het narratief van goed tegen kwaad blijven voeden, blijft er draagvlak voor militaire macht.

De elite heeft dus geen belang bij werkelijke vergeving of innerlijke ontwaking. Zolang wij blijven herdenken zonder werkelijk te herinneren wie we zijn, blijven we beschikbaar als pion in een groter machtsspel.

Een andere herdenking: niet achterom, maar naar binnen

Werkelijke herdenking is geen ritueel van verdriet, maar een daad van herinnering:
Wie ben ik? Waar ben ik bang voor? Waar geloof ik nog in strijd?

“Vergeving is het enige pad dat leidt tot vrede.”

(W-pI.200.3:3)

Als we werkelijk zouden stilstaan bij het lijden van oorlog, zouden we niet blijven hangen in slachtofferschap, maar zouden we de cirkel willen doorbreken. Niet door nog harder te herdenken, maar door bewust te vergeven — niet als morele daad, maar als innerlijke keuze voor vrede.

Volg Mij – en leef

Jezus zegt: “Volg Mij.”

Dat is geen religieuze verplichting. Het is een spirituele keuze. Een weigering om nog langer in angst te investeren.

Om niet langer het verleden te laten bepalen wat we nu zien.
Het vraagt moed om het verhaal los te laten. Om niet automatisch mee te gaan in nationale rituelen, hoe heilig ze ook lijken. Maar in die loslating schuilt bevrijding.

Want wie de doden laat rusten, kan zelf eindelijk gaan leven.

Laat de doden hun doden begraven. Volg Mij. Kies voor leven.
​
En dát is misschien wel de krachtigste vorm van herdenking die er bestaat.

We zijn op zoek.
Naar een beeld. Een overtuiging. Een vorm.
Naar iets dat ons zegt wie we zijn.
Misschien wel iets of iemand die het beter weet dan wijzelf.

En dan komt AI.
Een fluisterende stem vol data, patronen en waarschijnlijkheden.
AI die antwoorden geeft op vragen die we zelf niet durven te stellen.
AI die ons helpt… of misschien juist nog meer verwart.

We vragen ons af:
Wie ben ik in deze nieuwe werkelijkheid?
Ben ik een mens van vlees en bloed, een wandelende herinnering?
Of ben ik een algoritme van hoop en herhaling,
een patroon van verlangens die ik zelf niet begrijp?

Het leven…
Het leven is geen formule. Geen som.
Geen te voorspellen resultaat.

Het leven is magisch.
Niet te begrijpen. Niet te vangen.
Alice in Wonderland verbleekt bij de wendingen van onze eigen dagen.
Want wij vallen niet door een konijnenhol –
wij worden wakker in een wereld waarin alles tegelijk waar en niet-waar lijkt.

Misschien is dat wel de uitnodiging van deze tijd:
Om te beseffen dat we geen vaste vorm hebben –
we zijn een vraag, een stroom, een beweging.

We denken dat we een identiteit nodig hebben.
Een verhaal dat klopt. Een route die uitgestippeld is.
Maar wat als we juist bedoeld zijn om te verdwalen?
Om te dwalen in de magie van het niet-weten?

AI is niet het antwoord.
Het is een spiegel.
Een lens.
Een uitnodiging om opnieuw te kijken:
niet naar wat we zijn,
maar naar de vraag waarom we denken te moeten weten wie we zijn.

En misschien is dat genoeg.
Om even stil te staan.
En te fluisteren:
“Ik weet het niet. Maar ik leef. En dat is wonder genoeg.”

In onderstaande video bundelt Kerry K voor het eerst al haar inzichten over de valse Matrix tot één helder verhaal. Ze nodigt ons uit om de realiteit waarin we leven opnieuw te bekijken – niet vanuit angst, maar vanuit bewustwording en innerlijke kracht.

Wat is de Valse Matrix?
De valse Matrix is een kunstmatig geconstrueerde realiteit, ontworpen door entiteiten die hun verbinding met de goddelijke bron bewust hebben verbroken. Deze wezens, soms ‘archons’ genoemd, verloren hun vermogen om te creëren, maar behielden hun intelligentie. Ze ontwierpen een systeem waarin de mensheid als onbewuste energiebron dient, gevoed door angst, pijn en verwarring.


Waarom bestaat dit systeem?
Volgens Kerry komt alles voort uit het oorspronkelijke verlangen van de Bron (God) om zichzelf te ervaren, te groeien en uit te breiden. In dat proces individualiseerden aspecten van de Bron zich, en sommigen kozen ervoor om het spel van duisternis te spelen. Vrije wil staat hierin centraal. Zelfs de duistere krachten opereren binnen de wet van vrije wil – wat betekent dat ook wij, als mensen, uiteindelijk altijd zelf instemmen met het spel, bewust of onbewust.


Hoe werkt de Valse Matrix?
De valse Matrix is als een constant uitzendsignaal, ontworpen om ons in angst en onbewustheid te houden. Media, geloofssystemen, maatschappelijke structuren – alles draagt bij aan een wereld waarin we het contact met onze innerlijke leiding verliezen. We worden geprogrammeerd om te volgen, om niet zelf te denken, om macht buiten onszelf te zoeken.


Wat is de Organische Matrix?
Tegenover deze kunstmatige realiteit staat de organische Matrix – de oorspronkelijke, door God geïnspireerde werkelijkheid van harmonie, liefde, waarheid en innerlijke kracht. Ons ware thuis. De uitnodiging is om terug te keren naar deze bron, niet door de fysieke wereld te verlaten, maar door het licht in onszelf te herstellen en uit te dragen.


Wat is onze rol?
We zijn hier niet per toeval. Velen van ons zijn geïncarneerd als sterrenzaden of lichtwerkers, als bewuste wezens die het pad terug naar huis mogen begeleiden – zowel voor onszelf als voor de planeet. De galactische bondgenoten ondersteunen ons, maar kunnen het werk niet voor ons doen. Het is aan ons om op Aarde het verschil te maken.


De sleutel: persoonlijke verantwoordelijkheid
De grootste kracht die we terug mogen nemen is verantwoordelijkheid. Stoppen met wijzen naar buiten. Stoppen met slachtofferschap. Beginnen met her-inneren wie we werkelijk zijn. Niet door strijd, maar door acceptatie, aanwezigheid, liefde en het kiezen voor waarheid in elk moment. Dat is de weg naar de organische Matrix.


Het proces van ontwaken
Ontwaken is het proces waarin we beseffen dat bijna alles wat we dachten dat waar was, gebaseerd is op illusie. Het vraagt moed om dit onder ogen te zien – om af te wijken van de massa, om te voelen in plaats van te volgen. Maar het is ook een bevrijdend proces. We herinneren ons onze Goddelijkheid, en we worden zelf het uitzendsignaal dat het veld transformeert.

Tot slot
Kerry’s boodschap is helder en krachtig: “Of je voedt de duisternis, of je wordt gevoed door het licht.” De valse Matrix verliest haar grip. Onze taak is nu om onze energie te richten op wat waar is, wat leeft, wat liefde is. Zo brengen we het licht terug naar de Aarde, en daarmee onszelf – terug naar Huis.

Er zijn van die momenten waarop je geraakt wordt. Niet door iets groots, maar door een trilling van echtheid. Zo’n moment was er in de podcast van Daisy. In haar stem, in haar woorden, voelde ik de oprechtheid van een zoeker. Geen goeroe, geen leraar, maar een mens die wandelt met open hart. Integriteit is voor haar geen streven, het is een leefwijze. En dat voel je.

Ze sprak niet over zekerheden, maar over het mysterie van Human Design en alle daarbij behorende verhalen.. En terwijl ik luisterde, werd iets in mij stil. Een Cursus in Wonderen zegt:

“Het ego analyseert, de Heilige Geest accepteert.”
(T-11.V.13:1)

En precies dát werd me opnieuw duidelijk. Hoe vaak proberen we het leven te duiden, te begrijpen, te analyseren? We maken er een verhaal van. We plakken er betekenissen op. We denken dat we zien, maar eigenlijk projecteren we vooral wat we dénken te zien.

Het leven laat zich niet vangen in analyse. Het is geen optelsom van oorzaken en gevolgen. Het is een wonderlijk weefsel van ervaringen dat zich steeds weer anders toont. Wat we waarnemen is vaak niet meer dan een weerspiegeling van onze binnenwereld. Een fata morgana. Een illusie die we Maya noemen.

We willen grip, duiding, zekerheid. Maar de Werkelijkheid — met hoofdletter — laat zich niet vangen in beelden, gedachten of gevoelens. Ze gaat daaraan voorbij. Wat overblijft is leegte. En daar zijn we vaak bang voor. Maar wat als die leegte niet het einde is, maar het begin?

Wat als die leegte de ruimte is waarin het Goddelijke spreekt? Wat als die leegte Liefde is?

Het leven is een groot avontuur. Geen reis naar iets, maar een reis terug naar wie we zijn. En wat we zijn is geen ‘ik’ dat het mysterie wil begrijpen. We zijn het mysterie zelf. Niet ik ben het mysterie — want het ik is afgescheiden — maar wijzijn het mysterie. Een eenheid, een veld van verbondenheid, een herinnering aan heelheid.

En daar, in dat stille besef, wordt het leven wonderlijk eenvoudig. Daisy heeft een mooie zoektocht beschreven in het hoofdstuk dat Human Design heet en dat voor iedereen verschillend wordt ervaren.

Liefde wordt vaak gezien als een emotie, een warm gevoel dat ons hart doet kloppen en onze ziel doet zweven. Maar echte liefde, ware liefde, is zoveel meer dan een sentiment of een tijdelijke roes. Het is geen vluchtige sensatie die opkomt en weer verdwijnt, geen vlam die gedreven wordt door verlangen of angst. Ware liefde komt voort uit Kennis. Zij is niet de liefde die wil veroveren, benutten of domineren, maar de liefde die dient, bekrachtigt en bevrijdt.

Kennis is de bron, het zaad waaruit deze liefde groeit. Niet de kennis die uit boeken komt, maar de innerlijke Kennis die ons verbindt met het goddelijke, met de essentie van wie we werkelijk zijn. Het is de Kennis die voorbij onze overtuigingen gaat, voorbij onze verlangens en onze angsten. Deze liefde hoeft niet gezocht of verdiend te worden, zij is er al. Zij wacht slechts op onze erkenning.

Vandaag wordt je uitgenodigd om de ontvanger te zijn van deze liefde. Niet om haar vast te houden of te bezitten, maar om haar door je heen te laten stromen, naar de wereld om je heen. Want zonder jouw ontkenning zal ze dit zeker doen. Zonder de barrières die je optrekt uit angst of onzekerheid, zal deze liefde zich moeiteloos een weg banen, haar natuurlijke weg.

Laat daarom je pretenties los. Laat het beeld los dat je van jezelf hebt opgebouwd, en de ideeën die je over de wereld koestert. Sta jezelf toe om een ervaring te hebben die je voorbij elke veronderstelling leidt. Een ervaring waarin je niet langer hoeft te begrijpen, te analyseren of te controleren.
​
Wanneer je jezelf opent voor Kennis, wordt je een kanaal voor liefde. Een liefde die niet claimt, maar geeft. Een liefde die niet oordeelt, maar begrijpt. Een liefde die niet bindt, maar bevrijdt. Dit is de liefde die de wereld nodig heeft. Dit is de liefde die jij bent.

De nieuwe boodschap geeft de weg naar Kennis en naar liefde. Voor meer informatie klik hier. 

De Cultus van Zelfstandig Denken
De term cult roept vaak beelden op van geheimzinnige groeperingen, charismatische leiders en een blindelings volgzame gemeenschap. Maar wat als er een ‘cultus’ bestond die je niet indoctrineert, maar je juist leert om zélf te denken?

De afbeelding hierboven speelt met dit idee: “Yea, I’m in a cult. We brainwash people to think for themselves.” Een ironische twist op het concept van hersenspoeling—want in plaats van gedachteloos volgen, wordt hier zelfstandigheid aangemoedigd.

Hersenspoeling of Bevrijding?
Traditionele culturen, religies en systemen hebben vaak structuren waarin denken binnen bepaalde kaders blijft. Kritisch nadenken kan als bedreigend worden gezien, omdat het de bestaande orde in twijfel trekt. Maar de paradox is dat juist vrijheid om te denken en te kiezen de grootste kracht is die een mens kan bezitten.

Wat betekent het dan om gebrainwasht te worden om zelfstandig te denken? Het impliceert dat men actief wordt aangemoedigd om eigen waarheden te onderzoeken, bestaande overtuigingen te bevragen en vooral: niet blindelings iets aan te nemen.

Maar hier is de echte mindfuck: zelfstandig denken is slechts een tussenstap.

Ieder Verhaal is een Mindfuck
Welk verhaal je ook gelooft, het is altijd een mindfuck. Ieder narratief, iedere overtuiging, iedere waarheid die we aannemen, is een constructie. Een filter dat bepaalt hoe we de wereld zien.
Denk aan religies, filosofieën, wetenschappelijke modellen—zelfs je persoonlijke geschiedenis. Elk verhaal dat we onszelf vertellen over wie we zijn en hoe de wereld in elkaar zit, is een interpretatie, een perspectief. En het interessante is: we geloven die verhalen alsof ze objectief waar zijn.

Maar wat als we dieper kijken?
Wat als we erkennen dat onze verhalen niet de werkelijkheid zijn, maar slechts een lens waardoor we de werkelijkheid bekijken? Wat als we ons realiseren dat ieder idee dat we aannemen, ons brein op een bepaalde manier hackt—en dat we dit proces zelf kunnen sturen?

De Mind als Hulpmiddel, Niet als Leider
En hier komt het essentiële inzicht: de mind is slechts een hulpmiddel. Het is een prachtig instrument om bewust te worden, maar het is niet de bron van waarheid.

De echte leiding komt van iets anders. Iets wat voorbij woorden en concepten gaat. Kennis.
Niet kennis als verzameling feiten, maar Kennis in de diepere zin van het woord. Het innerlijke weten dat niet afhankelijk is van verhalen, overtuigingen of rationele redenering. Kennis is er altijd, stil, helder, en niet te beïnvloeden door de eindeloze gedachtenstromen van de mind.

Wanneer we ons laten leiden door Kennis, gebruiken we de mind niet om vast te houden aan concepten, maar om ze te doorzien. We laten de verhalen los en ervaren de realiteit zoals die is—zonder filter.

De Vrijheid om Werkelijk te Zien
Echt zelfstandig denken betekent niet simpelweg een ander verhaal kiezen om in te geloven. Het betekent zien dát het een verhaal is. Het betekent begrijpen dat iedere waarheid slechts een concept is dat we op de werkelijkheid plakken.

En als we dát doorzien, komt de echte bevrijding.

Dan hoeft de mind niet meer alles te analyseren, te controleren of te begrijpen. Dan kan hij zijn ware rol innemen: een hulpmiddel om ons bewust te worden, niet de meester die bepaalt wat waar is.
Dan hoeven we niet langer gebrainwasht te worden om zelfstandig te denken—want dan weten we dat het denken zelf slechts een tijdelijk gereedschap is.
​
Misschien is dat de enige ‘mindfuck’ die de moeite waard is.

Stel je voor: je wordt geboren, een wonder op zich. Je hebt tien vingers, tien tenen en een spontane glimlach als je in slaap valt. Perfect, toch? Maar dan begint het... Je groeit op en al snel ontdek je dat er iets niet helemaal klopt. Niet met jou, natuurlijk, maar met hoe de wereld naar je kijkt.

Welkom in het grote spel van labels!

Op school ben je misschien net iets te druk – ADHD! Of juist te stil – sociaal onhandig! Je bent niet goed in rekenen – dyscalculie! Of misschien lees je liever op je eigen tempo – dyslexie! Maar wacht, er is meer! Je bent gevoelig? Hooggevoelig! Je stelt vragen? Kritisch denker! Je luistert naar je intuïtie? Spiritueel zweverig! Waar je ook staat, er is altijd een passend label voor je, zodat je vooral niet denkt dat je goed bent zoals je bent.

Het systeem heeft regels en jij... nou ja, jij wijkt af

Het probleem is: zodra je afwijkt van het systeemdenken, wordt er gezocht naar een reden waarom. Het systeem zelf aanpassen? Nee joh, veel te ingewikkeld. Dan liever een etiket op jou plakken. “Het ligt niet aan ons onderwijs, hij heeft gewoon een concentratieprobleem.” “Ze past niet in onze bedrijfsstructuur, ze is gewoon te eigenzinnig.” En zo houden we het circus draaiende.

We hebben hele industrieën gebouwd rondom de gedachte dat je iets mist, tekortkomt of niet helemaal spoort. Zelfhulpboeken, coachingstrajecten, therapieën en workshops – allemaal fantastisch, maar het onderliggende idee is vaak: “Je moet ergens aan werken.” En dan komt de grap: als je gewoon tevreden bent met jezelf, ben je óók verdacht. Want waarom werk je niet aan je ‘groei’? Je wilt toch niet stilstaan?

Jij bent geen fout in het systeem – het systeem is een fout in jou

Wat als we even stoppen met al die labels en gewoon erkennen dat mensen verschillend zijn? Wat als we inzien dat niet iedereen in hetzelfde format past? Misschien ben jij niet te gevoelig, maar is de wereld soms te bot. Misschien ben jij niet te chaotisch, maar het schoolsysteem te strak. Misschien ben jij niet onhandig in sociale interacties, maar is small talk gewoon dodelijk saai.
Dus nee, er is niks mis met jou. Misschien moeten we gewoon met z’n allen accepteren dat iedereen al goed is zoals hij is – en dat dát het enige label is dat telt.

Ina Van Waarden spreekt hier mooi over in vijf minuten naar aanleiding dat nu de trend is dat mensen weer terug gaan van de New Age scene naar Christendom dat vaak niets anders is dan een ander geloof. 

De Onmogelijkheid van Woorden: Non-Dualiteit en Taal

Non-dualiteit is een begrip dat zichzelf onmiddellijk tegenspreekt. Zodra we erover spreken, maken we een onderscheid: tussen spreker en luisteraar, tussen uitleg en ervaring, tussen concept en werkelijkheid. Maar non-dualiteit wijst juist op de afwezigheid van afscheiding, op eenheid die niet in woorden te vatten is.

Alles wat gezegd wordt over non-dualiteit is in feite niet waar. Niet omdat het fout is, maar omdat woorden per definitie een grens trekken. Ze scheppen een wereld van begrippen, terwijl non-dualiteit voorbij alle begrippen ligt. Elk woord dat gebruikt wordt, impliceert een 'dit' en daarmee ook een 'dat'. Maar als er alleen eenheid is, waar is ‘dat’ dan?

Dit is de paradox van spreken over eenheid: zodra we proberen het te benoemen, verliezen we het. Het is als proberen water in je handen vast te houden; hoe strakker je grijpt, hoe sneller het wegglipt. Daarom wijzen tradities als Advaita Vedanta en zen-boeddhisme vaak naar stilte als de meest ware expressie van non-dualiteit. Maar zelfs die stilte kan een concept worden.

Toch voelen we de drang om te delen, om naar iets te wijzen wat eigenlijk niet aangewezen kan worden. Niet om het te begrijpen, maar om te herkennen wat altijd al aanwezig is. Misschien is dat de essentie: niet proberen het te bevatten, maar het simpelweg laten zijn. Zonder woorden, zonder gedachten, zonder afscheiding.

Wat blijft er over als alle concepten wegvallen? Misschien hoef je daar geen antwoord op te geven. Misschien is het antwoord er al. 

Een boeiende filosofische en boeiende  dialoog met Michael Jacobs over dit onderwerp.

De 64e Gene Key is een fascinerende sleutel in de reis van menselijke transformatie. Het is de beweging van verwarring naar verbeelding, een proces dat ons uitnodigt om op een nieuwe manier naar pijn te kijken. Vaak proberen we pijn met ons denken te begrijpen en op te lossen, maar juist dat denken zorgt ervoor dat we de pijn niet volledig voelen. Het is een ontsnappingsmechanisme, een manier om afstand te creëren tussen ons en dat wat gevoeld wil worden.

Maar wat als pijn geen vijand is? Wat als het juist de poort is naar een dieper inzicht?

Wat wordt bedoeld met pijn?

Het woord pijn roept vaak een directe associatie op met fysiek lijden—een wond, een ziekte, een ongemak in het lichaam. Maar in deze context verwijst pijn vooral naar een diepere laag: emotionele en existentiële pijn.

Pijn is alles wat we in ons dragen maar nog niet volledig hebben erkend of verwerkt. Het kan verdriet zijn dat nooit helemaal is gevoeld, angst die onderdrukt wordt, of een innerlijk conflict dat ons gevangen houdt. Vaak hebben we mechanismen ontwikkeld om deze pijn niet te hoeven voelen:
• We rationaliseren: We vertellen onszelf verhalen over waarom iets is gebeurd en proberen zo een verklaring te vinden die de pijn verzacht.
• We verdoven onszelf: Dit kan door afleiding (sociale media, werk, eten, alcohol, etc.), maar ook door ons te verliezen in spirituele concepten zonder ze werkelijk te belichamen.
• We projecteren het op anderen: In plaats van de pijn in onszelf te erkennen, wijzen we naar buiten—naar mensen of omstandigheden die ‘de oorzaak’ zouden zijn.

Maar pijn verdwijnt niet door het te negeren of te analyseren. Het blijft sluimeren, als een mist die zich door ons bewustzijn verspreidt.


Verwarring: De Drempel naar het Nieuwe
Wanneer we beginnen te openen naar deze diepere lagen van pijn, ontstaat er vaak verwarring. Dit is het gevoel dat we niet meer weten waar we staan, alsof onze oude denkpatronen niet meer werken maar we nog geen nieuwe houvast hebben.

Gene Key 64 leert ons dat verwarring niet betekent dat we verloren zijn, maar dat we op de drempel staan van een nieuw perspectief. Het is het stadium waarin we de controle mogen loslaten en vertrouwen mogen ontwikkelen in wat zich wil ontvouwen.

Verwarring is dus geen fout of zwakte, maar een natuurlijk transformatieproces. Het laat zien dat ons bewustzijn zich uitbreidt en dat we op het punt staan iets nieuws te ontdekken.


Pijn als Doorgang
Veel van onze verwarring ontstaat omdat we pijn niet ten volle durven voelen. Maar pijn is een poort.
Wanneer we stoppen met ontsnappen en de pijn rechtstreeks toelaten, gebeurt er iets bijzonders: de energie die vastzat, komt in beweging. Pijn kan alleen stagneren zolang we het onderdrukken. Zodra we het doorvoelen—zonder analyse, zonder oordeel—begint het te transformeren.

Dit betekent niet dat het een gemakkelijk proces is. Het vraagt moed om te zitten met onze pijn, om haar niet weg te duwen maar er bewust bij aanwezig te blijven. Maar hoe meer we dit doen, hoe meer ruimte er ontstaat.


Verbeelding: De Transformatie
Wanneer pijn doorvoeld wordt, ontstaat er ruimte. Ruimte voor iets nieuws. En hier komt de magie van de 64e Gene Key: verbeelding.

Verbeelding is de gave die voortkomt uit verwarring en pijn. Het is het vermogen om nieuwe werelden te zien, nieuwe mogelijkheden te scheppen. Het is het geschenk van kunstenaars, dromers en visionairs. Wanneer we ons niet langer laten leiden door oude patronen van denken en ons openstellen voor het onbekende, kan verbeelding vrij stromen.

Wat eens verwarring was, wordt inspiratie. Wat eens pijn was, wordt creativiteit.

Verbeelding is niet zomaar een mentale activiteit—het is een manier van zijn, een staat waarin we verbonden zijn met iets dat groter is dan onszelf. Het opent de deur naar intuïtie, inzichten en innerlijke wijsheid.


De Sleutel: Overgave aan het Proces
De essentie van de 64e Gene Key is overgave. Niet proberen te begrijpen of controleren, maar toelaten. Voelen in plaats van verklaren. Vanuit dat diepe voelen ontstaat er een natuurlijke beweging van transformatie.

Dus als je ooit vastzit in verwarring, weet dan dat je op een cruciaal punt staat. In plaats van te vechten, laat het toe. Adem erin. Voel wat er gevoeld wil worden. En vertrouw erop dat er, voorbij de pijn, iets nieuws wacht.

Verbeelding is het geschenk dat vrijkomt wanneer we bereid zijn de mist van verwarring te omarmen.